84. Bylur hæst í tómri tunnu??

Nú fór ég af rælni inn á þetta blogg og fór að lesa elstu færslurnar. Það var gaman. Þá fór fjöldi athugasemda jafnvel stundum yfir tuginn! Ég hrökk við þegar ég rak augun í að fjöldi heimsókna er nákvæmlega 17.000!!

Ekki er traffíkin samt mikil nú orðið. Enda sjaldan skrifað. Þetta bítur í skottið hvað á öðru býst ég við.

Nú skulum við samt sjá færslu:

Mamma flutti síðastliðið haust úr húsinu sínu og lét það eftir syni mínum og fjölskyldu hans. Ég hef hana grunaða um að hafa þumbast við þar til einhver afkomandinn sýndi áhuga á að búa þar, en það var orðið heldur umfangsmikið fyrir aldraða manneskju. Það eru nokkur handtök að taka saman það sem safnast hefur upp í rúmlega hálfrar aldar búsetu á sama stað og af því að ég veit að þið látið það ekki fara lengra, þá er ég ekki ekki frá því að ég sæki söfnunaráráttuna til móður minnar. Nú veit ég fyrir víst að hún fussar ef hún les þetta en það gerir ekkert til.

Hún rétti mér þessa tunnu til varðveislu. Ég man vel þessa tunnu en hún skipti mig svo sem litlu máli þegar ég var krakki, hún var bara þarna. Nú hef ég þroskast :)

Mamma sagði að pabbi hefði rennt gripinn úr afgangskubb eftir að hafa smíðað þriggja hæða kojuna undir eldri bræður mína. Sú koja var öndvegis gripur sem ekki er lengur til sem slík, mamma er löngu búin að smíða úr henni eitthvert handverk og selja. Það liggur í augum uppi að efsta hæðin í þriggja hæða koju hlýtur að vera afar eftirsóknarverður staður fyrir fárra ára gamalt stúlkubarn og óhugsandi að komast svo hátt nema hægt sé að fá einhvern til að lyfta sér. Þetta allt saman varð til þess að þekkt vísa lengdist og var (og er enn) alltaf svona í mínum munni:

Allir krakkar, allir krakkar

eru í skessuleik.

Má ég ekki mamma

með í leikinn þramma?

Mig langar svo, mig langar svo

að lyfta mér á kreik

og koju.

Ef ég kynni að skrifa nótur skyldi ég gera það fyrir ykkur en síðustu tvö orðin og þau lang mikilvægustu eru sungin með löngu oooi. Hvern langar svo sem upp á þennan kreik?? Ekki mig sko, hafði enda ekki minnstu hugmynd um það hvar hann væri og fullkomlega óhugsandi að hann gæti verið skemmtilegri en efsta kojan. Einhverjum árum síðar man ég okkur Óla að tafli í miðkojunni. Okkar skákir voru að mig minnir yfirleitt frekar stuttar.

En nú hefur mig borið af leið, ég var að tala um tunnuna. Mamma segir mér að til hafi verið lok en ég held ég muni ekkert eftir því. Á hana hafa verið gerðar rákir með brennipenna til að afmarka tunnustafina en þær eru orðar máðar eins og gripurinn allur, enda trúlega gert seint á sjötta áratug síðustu aldar. Ég held þetta hafi ekki verið leikfang, heldur svona krús undir sitt lítið af hverju. Spyr mömmu ekki núna því það er komin nótt og þá á ekki að vera að ónáða fólk þó að málefnið sé mikilvægt.

Uppfært: Þetta reyndist skrök með kojuna, ég er að rugla, það var náttúrulega stóllinn hér sem tengist kojunni en ekki litla tunnan.
Tunnuna renndi pabbi 1953 eða þar um bil þegar þau bjuggu í Reykjanesi við Ísafjarðardjúp. Þar í skólanum var smíðastofa með rennibekk. Kojukaflinn má samt vera hér þó að ekki viti ég um neina mynd af henni, því miður.